ในแต่ละทวีป หรือในแต่ละประเทศ ต่างมีความหลากหลายทางชีวภาพ ซึ่งมีความเหมาะสมกับสิ่งมีชีวิตที่แตกต่างกันไป
โดยมีปัจจัยหลายอย่าง ทำให้สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นไปอยู่สภาพแวดล้อมที่แตกต่างจากเดิม เช่น การนำเข้าเพื่อเป็นสัตว์เลี้ยง
การอพยพย้ายถิ่นฐาน ฯลฯ
ซึ่งปัญหาโดยส่วนใหญ่เกิดจากการคุกคามของชนิดพันธุ์ต่างถิ่น ที่ส่งผลต่อระบบนิเวศ ชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนในพื้นที่
ซึ่งกระทบไปยังสังคม เศรษฐกิจในวงกว้าง การป้องกันและแก้ไขปัญหาชนิดพันธุ์ต่างถิ่น มีดวยกันหลายประการ ดังนี้
1. การคุ้มครองและฟื้นฟูที่อยู่อาศัย เพื่อให้มีพื้นที่สีเขียว ดูแลรักษาแหล่งน้ำ เพื่อให้สัตว์ต่างๆมีพื้นที่อยู่อาศัย
2. การลดภัยคุกคาม เช่น การบำบัดน้ำเสียก่อนปล่อยลงสู่แหล่งน้ำ การลด/เลิกใช้สารเคมีทางการเกษตร
หรือการควบคุมชนิดพันธุ์ต่างถิ่นไม่ให้มีปริมาณเพิ่มขึ้น หรือทำลายเมื่อพบเจอ
3. รักษาชนิดพันธุ์สำคัญ  ไม่ว่าชนิดพันธุ์หายาก  มีคุณค่าของท้องถิ่น เช่น นกชายเลนอพยพ ชนิดพันธุ์
ที่พบเฉพาะถิ่น เช่น พลับพลึงธาร  ชนิดพันธุ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของท้องถิ่น ต้นลำพูที่บางลำพู  เป็นต้น
4. ต้องมีกติการและดูแลให้ใช้ประโยชน์และจัดการอย่างยั่งยืน เช่น ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ กำหนดเขตอนุรักษ์พันธุ์หอย
กำหนดเครื่อมือจับสัตว์น้ำ การปลูกฟื้นฟูและดูแลป่าชุมชนอย่างสม่ำเสมอ เป็นต้น โดยสร้างความร่วมมือทั้งภายในท้องถิ่นและกับหน่วยงานภายนอก
การดำเนินการเหล่านี้ต้องเกิดจากการร่วมมือทั้งภาครัฐ เอกชน และประชาชน
เพื่อให้ระบบนิเวศของประเทศไทยยังคงอุดมสมบูรณ์สืบไป

ข้อมูลเพิ่มเติม ....http://www.tei.or.th/file/files/190128-blog-e-book-compressed-slbt.pdf

ข่าว ณ. วันที่ 18 มี.ค. 2562 เวลา 09.31 น. โดย คุณ ณิชชา วรเศรษฐธาดากุล

ผู้เข้าชม 469 ท่าน